Spijker

Ik moest nog even iets ophalen uit ons oude huis. Dat huis was helemaal leeg, behalve dan wat ik moest ophalen en een plank met een roestige spijker erin. En daar ging ik precies keihard instaan. De spijker ging door mijn zool en een heel eind mijn voet in. Ik trok de plank van mijn voet af en ik ging er maar even bij liggen. Ik lag op mijn rug in een compleet leeg huis en ik kan er niks aan doen, maar ik moest even aan Jezus denken.
Terwijl ik daar lag, belde mijn moeder. Hoe het met me ging en of ik ook op het feest van mijn grootouders ging komen.

Op de eerste hulp kwam soms een brancard voorbij en ik voelde me behoorlijk knullig. Gelukkig zat de wachtkamer vol met mensen aan wie je ook niet precies kon zien wat er aan de hand was. Behalve een hele dikke mevrouw, die nog maar net in haar stoeltje paste - zij zat met haar pink omhoog. Doordat ze zelf zo ontzettend groot was, leek die pink een nog kleiner onderdeeltje van haar lichaam dan het eigenlijk al was. En dat leek gelukkig ook best knullig.
De televisie stond aan en "wegmisbruikers" was ervoor. Een jongen zei in een soort babbelbox dat hij vrouwen een gevaar op de weg vond. Iedereen in de wachtkamer grinnikte, wat heel vreemd klonk, omdat niemand elkaar kende en het verder helemaal stil was.

Toen ik aan de beurt was, moest ik in een hokje gaan liggen. Ik zag dat er in het hokje naast mij een man zat met zijn beide polsen in het verband.
Op de bal van mijn voet was alleen een roestbruine stip te zien, maar toch werd ik geholpen door vijf mensen: een mevrouw die het schoonmaakte met alcohol, een arts die een foto wilde laten maken en mij een antibioticakuur voorschreef, een assistent van die arts die steeds knikte, een verpleger die een verband om mijn hele voet deed, inclusief enkel en een rontgenfotograaf.
Tegen al deze mensen zei ik: "Sorry, maar mijn voet ruikt wel een beetje onfris." Dat kwam niet door die spijker, of zoiets - mijn voeten ruiken altijd een beetje onfris. Ze zeiden allevijf dat ze wel wat gewend waren.
Ik moest weer even in het hokje op die rontgenfoto's wachten. Naast mij hoorde ik: "De psychiater wil u straks nog even spreken."

Ik was eigenlijk alleen voor een tetanusprik gekomen, maar drie uren later strompelde ik weg zonder tetanusprik (mijn vorige was nog geldig), maar met zo'n mooi blauw slofje.