zaterdag 13 november 2010

De Naald

Mijn goede vriend D. kwam weer eens langs en ik vroeg of hij een eierkoek wilde. Hij keek me glazig aan.
"Een eierkoek?"
"Ja, zo'n koek die Sonja Bakker goedkeurt," zei ik. Ook al is dat de allerlaatste reden waarom ik zelf eierkoeken eet. Hij wilde er weleens eentje proberen, want als het van Sonja mocht, dan was het goed.
Om het effect van de eierkoeken teniet te doen, aten we later bij de MacDonald’s. In plaats van onze hamburgers, kregen we zo’n kartonnen bekertje met een groen ballonnetje. Dat betekende dat iemand de hamburgers later bij ons tafeltje zou komen brengen, maar dat had D. niet helemaal door. Hij keek weer een beetje glazig, nu naar het ballonnetje – wat eten betreft kan hij soms behoorlijk glazig kijken.
"Ben je nog nooit bij een MacDonald's geweest?" vroeg ik. Eigenlijk was het een schande dat ik precies wist wat zo'n ballonnetje betekende.
Later ruilde iemand inderdaad ons groene ballonnetje om voor twee hamburgers. Nu keek D. een beetje teleurgesteld.
"Ik dacht dat we die ballon mochten houden," zei hij. Hij biechtte ook op dat hij wel een beetje met zijn figuur bezig was.
Hij zei: "Zie je niet hoe gespierd ik ben? Ik ben een soort gespierde naald geworden. Ze noemen me ook wel eens De Naald."
"O ja?" zei ik.
"Nou, eigenlijk niet, maar ik probeer dat er een beetje in te krijgen - dat iedereen mij De Naald gaat noemen."
Ik nam nog wat slokjes van mijn milkshake. Zoiets verbaasde me niks. Ik moest hem tot nu toe altijd The Main Man noemen. Dan noemde hij mij The Second Main Man. Ik heb me altijd afgevraagd of dat taalkundig wel correct was.
"Het moet een begrip worden," ging hij verder. "Dat als ik op een feestje kom, dat ze dan zeggen: O, ben jij De Naald? Tsjonge."
Ik vroeg of het hem niet een beetje deed denken aan de hobby van oude omaatjes, maar hij zei: "Het is maar net hoe je het brengt."
Hij ging nog een tijdje verder over zijn nieuwe naam, maar gelukkig hadden we kaartjes voor de film. We zagen Iron Man, een nieuwe superhelden-film.
Na afloop zei D.: "Misschien moet ik ook maar een superheld worden."
"The Needle?" vroeg ik.
"Ja!" zei hij. "Met een grote N op mijn borst. En dan moet er ook een website komen. Zou theneedle.com al bestaan?"
"Vast wel," zei ik. "Waarschijnlijk van een naaiwinkeltje ergens in Engeland."

Geen opmerkingen: