dinsdag 30 november 2010

Naar de overkant

Toen ik eraan kwam fietsen waren de spoorbomen dicht, maar er was iets geks - ze waren al heel lang dicht. Er stond een lange sliert auto's te wachten en alle wachtende fietsers keken elkaar aan, zoals mensen elkaar soms aan kunnen kijken als ze zich geen raad weten met een situatie. Ik denk dat iedereen al minstens vijf minuten stond te wachten. Een paar dappere pubers glipten onder de spoorbomen door en staken gehaast de rails over.
Toen kwam er een soort monteur aangelopen - een man in een groene broek en een knalgele jas met een logo erop. Hij droeg een koffer waar wel eens wat gereedschap in kon zitten. Iedereen keek naar de man in de gele jas. Eindelijk, leken ze te denken. Maar de man ging gewoon bij de andere voetgangers staan wachten. Het logo op zijn jas was van Essent - hij had met deze storing helemaal niets te maken en wilde ook gewoon naar de overkant. Het was mooi om te zien hoe het langzaam tot de man doordrong dat zo'n honderd voetgangers, fietsers en automobilisten hoopvol in zijn richting keken. Een mevrouw zei iets tegen hem en hij haalde verontschuldigend zijn schouders op.
De spoorbomen gingen pas weer open toen er een paar minuten later een trein voorbij was gereden.

Geen opmerkingen: