We hadden allebei best wel zin in wat en we waren in de buurt van Granny's - een zaakje waar je lekkere appeltaart kunt eten. Aan de buitenkant van dat zaakje was een soort loket.
"Wij hebben allebei zin in heel veel appeltaart," zei R. tegen de mevrouw aan de andere kant van dat loket. We wisten toen nog niet dat het ingewikkeld ging worden, maar het is altijd goed om te beginnen met de feiten - we hadden zin in heel veel appeltaart.
"Allebei een punt?" vroeg de vrouw.
We zeiden dat we wel twee punten per persoon lustten.
"Of kunnen we dan beter een hele taart to go kopen?" vroeg ik. Dat klonk een beetje McDrive-achtig, maar ik wist toevallig dat dat kon.
De vrouw knikte - dat was goedkoper.
"Maar we willen hem wel graag hier op het terras opeten, dus kunt u hem alvast in vier stukken snijden?" vroeg R.
Nu keek de vrouw een beetje verward. "Jullie wilden hem toch meenemen?"
"Ja," zei R., "mee naar het terras."
Maar dat was niet de bedoeling. Meenemen was meenemen. Dan mocht de taart niet meer in de buurt van Granny's te zien zijn.
"En als we ieder twee punten kopen, dan mag het wel?" vroeg ik.
Ze knikte. "Maar dan is het duurder."
Ze wees ons op een bankje bij de kerk, waar we hem op konden eten - eigenlijk nog heel dicht bij het terras.
We wilden de blueberry appeltaart, maar die was uitverkocht. Iets wat haar duidelijk geirriteerder maakte dan ons. Ze vond dat we erg moeilijk deden, dat zag ik aan haar gezicht.
R. wilde er graag koffie bij en ik nam een cola. Ze zette zo'n halveliter-fles cola voor me neer, maar ik zag dat ze ook van die kleinere glazen flesjes hadden - zo'n halve liter krijg ik nooit op.
"Zou ik zo'n klein flesje mogen?" vroeg ik.
"Nee," zei de vrouw, "die zijn van glas. Die krijg je niet mee."
"Wat een vreemde regels hebben jullie," zei ik. Maar de vrouw was daar niet erg van onder de indruk.
Ik vond het heel dapper van mezelf dat ik haar nog om een plastic bekertje durfde te vragen. Die wilde ze wel geven. Over plastic bekertjes hadden ze geen regel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten