woensdag 17 november 2010

Bijna vijf uur

Ik was een potje aan het tennissen met R. - dat is een nieuwe hobby van ons. We zijn niet lid van een vereniging, maar we maken dankbaar gebruik van de openbare tennisbanen in de stad.
Het stond 2-1 of zoiets - we waren net begonnen. Er kwam een jongen van een jaar of veertien langsgelopen, die zijn hond aan het uitlaten was. Hij zag er op het eerste gezicht een beetje verstandelijk gehandicapt uit. Die jongen bedoel ik - aan die hond was niets te zien, die keek hooguit een beetje gemeen.
De jongen haalde een sleutelbos uit zijn zak en kwam de tennisbaan opgelopen. Misschien wil hij een tennisbal voor zijn hond, dacht ik nog.
"Heren," zei hij, "het is bijna vijf uur."
We keken hem niet-begrijpend aan.
"Jullie hebben nog twee minuten en dan gaat het hek op slot."
Ik dacht dat hij een grap maakte, maar hij leek me niet in staat om een grap te bedenken, laat staan om hem uit te voeren.
"Je neemt ons toch niet in het ootje, he?" vroeg ik.
"Er hoort hier een bordje te hangen, maar dat is zeker weggehaald," zei hij.
"Dus je gaat ons nu insluiten?"
"Niet als jullie binnen twee minuten weg zijn." Hij keek op zijn horloge - het was menens.
We zeiden dat we gewoon door gingen spelen en dat we na afloop wel over het hek zouden klimmen, maar zo werkte dat niet. "Regels zijn regels," zei hij zelfs.
Verbouwereerd begonnen we onze ballen te verzamelen. Het joch keek nog even toe en terwijl we naar onze ballenkokers liepen, riep hij alsnog: "Geintje!"
Al met al was het een redelijk surrealistische ervaring. We waren sportief: we zeiden dat het een goeie grap was en we prezen zijn acteerprestatie. "Daar moet je wat mee doen."
Maar toen hij met zijn hond uit het zicht was verdwenen, baalden we dat we erin waren getrapt.
"Hij heeft 'm vast niet zelf bedacht," probeerden we onszelf te troosten.

Geen opmerkingen: