Ze is soms wat afwezig

Ik had via Marktplaats een TomTom gekocht, dat leek me handig voor op vakantie. Toen de postbode hem kwam brengen was ik erg in mijn nopjes en ik ging er meteen mee aan de slag. Ik ontdekte dat je kon kiezen uit vier verschillende stemmen. Ik koos voor de Belgische vrouwenstem - Lucie. Ik hoopte maar dat de vrouw die het had ingesproken écht Lucie heette en dat die naam niet bedacht was door een of andere techneut die de baas was over de instellingen.
     H. was niet gecharmeerd van ons nieuwe navigatiesysteem, en al helemaal niet van Lucie.
     "Het ging toch altijd prima, met de kaart op schoot?"
     En daar moest ik haar wel gelijk in geven. H. kan uitstekend kaartlezen en tijdens al onze vakanties samen is het maar een paar keer fout gegaan. Dan zei ze bijvoorbeeld: "O, we hadden daar eigenlijk links gemoeten."
     "Lucie zegt dat soort dingen altijd van tevoren," verdedigde ik mijn aankoop. "Ze kondigt alles 500 meter van tevoren aan."
     Een dodelijke blik viel mij ten deel.

Toen we daadwerkelijk op vakantie gingen installeerde ik de TomTom en typte het adres van de camping in.
     "Dus nu ben ik gedegradeerd tot een doodgewone passagier?" vroeg ze teleurgesteld, toen ze zag dat ik het ding inderdaad ging gebruiken. En eerlijk gezegd voelde ik toen spijt. Want het ging altijd prima met alleen maar een kaart en ik wist diep van binnen dat we die TomTom helemaal niet nodig hadden om er te komen. En dat de romantiek er nu zelfs een beetje vanaf was.
     Maar goed, ik had er vijftig euro voor betaald, dus ik wilde 'm nu niet ongebruikt in het handschoenenkastje laten liggen. Ik deed het geluid van de TomTom uit, zodat ze de stem van Lucie dan tenmminste niet hoefde aan te horen. Maar het werd er allemaal niet beter op toen bleek dat Lucie het GPS-signaal soms kwijt was en dat ze sommige nieuwe wegen nog niet zo goed kende.
     "Kun je de kaart er eens bijpakken?" vroeg ik.
     "Hoezo? Je hebt Lydia toch?" zei ze verbolgen.
     "Lucie," zei ik. "Ze heet Lucie. En ze heeft even geen bereik, of zoiets, en er komt straks een belangrijke afslag aan."
     H. reageerde niet meteen, dus ik keek even opzij en zag een gezicht dat op onweer stond. En ergens snapte ik dat ook wel.
     "Ze is soms wat afwezig," zei ik, "maar jij doet toch ook wel eens een dutje als we onderweg zijn?"
     "Ja, maar niet vlak voor een belangrijk knooppunt!"
     Uiteindelijk reden we in een keer goed, dankzij Lucie én H. Daarna verdween Lucie in het dashboardkastje. En ik denk dat H. haar het liefst was vergeten, maar toen ze op de tweede dag van onze vakantie ineens begon te eisen dat ik de afwas meteen na de maaltijd deed, in plaats van de volgende dag, zei ik: "Van Lucie mag ik dat soort dingen altijd zelf weten."