Ik was weer door A. uitgenodigd om te komen eten. Ze had een ovenschotel gemaakt, maar ze was zelf niet zo tevreden over de mate waarin die gelukt was.
"Hij is veel te droog," zei ze een paar keer, en ik zag dat ze nadacht over hoe ze dit recept kon verbeteren. Ik vond het prima te eten, vooral de gedroogde tomaatjes die erin zaten waren lekker. Toen we uitgegeten waren, prikte ik snel nog wat van die tomaatjes uit de pan.
"Hee!" riep ze. "Niet doen!" Ze wilde er de volgende dag nog van eten, ook al was het te droog.
Tijdens het toetje hadden we een discussie over Flipje van de Betuwe. Ze dacht dat hij een aardbei was, terwijl je duidelijk kunt zien dat het een framboos is. Of heel misschien bestaat hij uit een paar bessen, maar zeker geen aardbei.
Na het eten keken we Simon, die was ervoor. Zij had hem al gezien, maar ik nog niet. De film was beter dan ik had verwacht. Er werd wel veel in gescholden, maar ja, zo was Simon. Hij had twee tumoren in zijn hoofd. Niet dat hij daarom zoveel schold, maar hij had ze wel, en ze groeiden naar elkaar toe. Een arts zei dat hij het niet aandurfde om hem te opereren. Simon zei: "Heeft u dan geen collega met wat meer gevoel voor tumor?"
A. vond de film ook wel goed, maar soms wat vrouwonvriendelijk. Maar zij vindt elke film waar een tiet in voorkomt vrouwonvriendelijk.
Ze viel halverwege de film in slaap, onder haar dekentje op de bank. Ik keek natuurlijk gewoon verder. Vlak voor het einde werd ze weer wakker.
"Is hij al dood?" vroeg ze slaperig.
"Dood?" zei ik. "Gaat hij dood?"
Dat wist ik heus wel, maar ze knikte. "Ja, hij gaat dood. Denk je dat je dan ook moet huilen?"
"Dat hangt er vanaf hoe zielig ze het brengen," zei ik, maar eerlijk gezegd was Zwelgje de laatste film waar ik om gehuild heb.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten