Stamppot

Mijn goede vriend D. kwam langs en we fietsten de stad in om rustig bij te kunnen praten - we hadden elkaar al een hele tijd niet gesproken. Maar voordat we gingen zitten wilde hij ergens een nieuwe stamppotstamper kopen.
     "Wat is er met je oude stamper gebeurd?" vroeg ik.
     Eerst liet hij me heel stoer één van zijn spierballen zien en wilde hij me laten geloven dat daar een verwoestende kracht vanuit ging, maar al snel kwam de aap uit de mouw: hij had het ding laten liggen in een vakantiehuisje.
     Ik nam hem mee naar een kookwinkel en hij was aangenaam verrast door het grote aanbod aan stampers. Er waren maar liefst vier verschillende soorten en hij vergeleek ze uiterst serieus. Hij vond het moeilijk.
     "Welke moet ik doen?" vroeg hij zelfs aan mij. Maar ik weet helemaal niets van stampers. Ik wist niet eens dat er meerdere soorten bestonden.
     "Bij welke heb je een goed gevoel?" vroeg ik.
     "Je moet er niet zo lacherig over doen, David," zei hij. "Dit is belangrijk. Eten jullie nooit stamppot?"
     Ik bekende van niet.
     "Moet je eens doen, man. Vinden je kinderen ook lekker. Ze zagen er wat magertjes uit." Hij pakte een stamper uit het rek en hield het ding nadenkend in zijn hand. Ik denk dat hij de grip testte.
     "Dit metalen gedeelte lijkt wel iets fijner, iets dunner, dan die daar," zei hij.
     Ik deed heel hard mijn best om niet lacherig te doen.
     "Die daar is van Brabantia," zei ik. "Dat is een gerenommeerd merk."
     Daar moest hij mij gelijk in geven en na nog een tijdje wikken en wegen koos hij uiteindelijk die van Brabantia. Het ding kostte wel tien euro, maar daar leek hij niet van op te kijken.
     Buiten, bij de fietsen, zei hij: "Nu moet ik altijd aan jou denken als ik stamppot ga maken..."
     "Dat is leuk," zei ik.
     "... en hoe lacherig jij erover deed. En dat je van die magere kindertjes hebt."