Boekenclub

Ik was ineens terechtgekomen in een boekenclub. En ik bedoel niet dat ik per ongeluk een kamer binnenliep waar andere mensen een boekenclub hielden. Ik bedoel dat ik zelf in de boekenclub zat. Het zou zelfs kunnen dat ik de aanzet had gegeven om een boekenclub te beginnen - zo precies weet ik het niet meer. Ik vergeet snel dingen en daarom had ik me ook voorgenomen om de boeken die we gingen bespreken pas op het allerlaatste moment te lezen, zodat ik in ieder geval nog zou weten hoe alle personen heetten en waar het ongeveer over ging. Misschien zou ik er dan zelfs iets zinnigs over kunnen zeggen.
     De eerste keer dat we bij elkaar kwamen telde eigenlijk niet mee. We hadden nog geen gezamenlijk boek gelezen en we praatten ook nauwelijks over boeken. Er werd zelfs een boek in het kampvuur verbrand, die avond - niet echt iets dat je van een boekenclub zou verwachten. Het was een exemplaar van Eten, bidden, beminnen. Ik geloof omdat de meesten dat boek niet mooi vonden. Ik had geen problemen met een boekverbranding - het vuurtje deed het er prima op. De momenten dat we wél over boeken praatten voelde ik me net een oud wijf. Gelukkig was dat maar heel even.
     We spraken af dat we allemaal Ventoux zouden lezen en dat we de volgende keer bij mij zouden afspreken. Ik begon drie dagen van tevoren te lezen, maar dat was net iets te krap. Ons huis was een grote bende, waardoor ik de laatste dag niet aan lezen toe kwam. Ik ruimde op en haalde wat boodschappen in huis. Ook overwoog ik nog even om een vuurkorf in de tuin klaar te zetten, maar ik wist niet zeker of die boekverbranding nou als traditie bedoeld was of als eenmalig incident.
     Het werd een gezellige avond, ook al had ik het boek net niet uit. We praatten over huizen kopen, over ons werk, over wie er allemaal zwanger was en ongeveer twee minuten over Ventoux.
     "Vond je het een vrouwenboek?" vroeg iemand aan mij.
     "Neuh," zei ik. En daarmee was alles wel zo'n beetje gezegd. Het praatte ook wel lastig, omdat ik nog niet wist hoe het precies afliep en de anderen niets wilden verklappen. Bovendien zat er ook iemand in onze boekenclub die helemaal geen tijd had om te lezen, maar wel bij de gezellige bijeenkomsten wilde zijn. En voor haar zou het ook niet leuk zijn als we te lang over het boek zouden praten. Daarom waren die twee minuten meer dan genoeg en stapten we weer over op andere onderwerpen.
     Aan het einde van de avond moesten we nog wel een nieuw boek afspreken. Iemand stelde de nieuwe van Donna Tartt voor, Het Puttertje. Een dikke pil die uitgebreid in het nieuws was geweest. Er werd al enthousiast gereageerd, totdat iemand zei: "Maar dat redt David waarschijnlijk niet binnen de tijd."
     Ik was het kneusje van de boekenclub.